Author: yirmisekiz

adım adım soğur gece iner yağmur karanlıklarıma ıslak ıslak öter boynuma doğru dudakların   sabah olur hava soğuk sen nerdesin yavaş yavaş doğar güneş bitmez sersem uyku

sadece düşünmemek için bir şeylerle oyalanmak oysa ki bazıları kurtarır sevdiğini oysa ki bazısı kurtarır vatanını bildiğin sende kalsın   düşünce gelince akla, zehir olur her şey oysa ki bazıları yaşatır her an yaşatabildiğini...

belki bunu kaç defa hatırladım da binlerce kez unuttum dün de bir günlük geride şimdi belli belirsiz aydınlandı gökyüzü fundalıkların öte yanında suların dibi başladı görünmeye   bir yorgun yolcunun sancısı, hayalimden esintiler şilepler...

sanki geçmemiş zaman da hasrette kalakalmışız adım attıkça yeni dudaklara hasretle savrulmuşuz   hiç doğmamış da güneş yalnızlığımızın orta yerine karanlıkta oturmuşuz arandıkça daha da kaybolmuşsun   seni yaşatmak demek, arttırmak acıları kimseler görmeden...

kaybolmuş çölün ortasında yapayalnız ve bir soluktan vareste hasretinle kavrulmadan ben, ben olmaktan çıkmadan geliyor musun? yağmurlara karışıyor anılarımız zaman akar durmaz yağmur akar durur zaman aktıkça yıllardan başka bir göl var oluşan, akanlardan...

şiirlerin nerede durduğunu hatırlayamayacak kadar uzaklaştım kitaplığımdan koyversem kendimi kadehlere, belki çok şeyler söylerim kendime yeni şairler arıyorum şimdi, bir sonbahar akşamı gibiyim dökülmeye hazır lakin çiçekler açmaya namüsait

sanki henüz daha yer yar(ad)ılmadan soğuğu bulmuş gibi yüzün ve saçların öyle ki kadife penceremin önünden akıp gidiyor tüy gibi hafif sularında yıkanmak da yıkılmak da hoşuma gidiyor

sararıp da yere düştüyse tüm yapraklar işte tam vaktidir hasatı ruhumun bir salıncakta geçen tüm geceler gibi kalbimin gümrüksüz hudutlarına giriş ve tarifi imkansız acılarıyla oldukça dokunaklı bir fırının içerisine hapsedilmiş yapraklarıyla sarılı yüreğim...

keşke aynaya üfleyebilsem içimdeki ruhun soluğunu, derinden esen çığlıklarıyla öyle ki hangi tarafında çıkarsa buğusu o tarafında yaşarım aynanın   zamanın bu tarafında mı öte tarafında mı olduğumun farkına keşke varabilsem de gökyüzünden hakiki...

bu sefer öncekiler gibi değil yaşadım gördüm, çınladı duydum kırıldım, nahiftim, çöle döndüm güzel filmdi hayat, izlemekle tükendim   seni hayal ediyorum, göklere yükseliyorum ama bu naçiz, toprağa bağlı hızla çakılıyorum kül rengi bir...

sakladım bütün sırlarımı bir alizenin şiddetinde zikzak çizen merdivenlerinde yoruldum da sakladım gül yüzünü bir sigaranın dumanında kırılan bir şeylerin çatırtısında kendimi buldum

çürük çiçekler ve taze güller toprakla dolu pencere araları bunca insanı yaşatamıyorum bir anda hepsi birbirine karışıyor sanki sana yazılmış tüm romanlar ne okusam sen, vicdan azabı ya da belki de yalnızca vicdan azabı...