bir gece daha dolabın içindeyim

yavaşça eksiliyor sesim

tavana çarpıp geri dönüyor cümlelerim

unutulmuş notalar gibi

gitgide daha az iz veriyor

dün gibi duruyor bu akşam da

yavaşça iniyor üstüme dünya

her yudumda çoğalan bir kırgınlıkla

boşaltıyorum kadehi sarhoş kursağıma

dumanı yorgun sigaram bitiveriyor ilk nefeste

bir gece daha dolabın içindeyim

askılarda eski ben, ütüsü bozulmuş bir yalnızlık

giymeye kıyamadığım bir zaman var orada

kat izlerinden taşan hatıratınla

orta rafta duruyor hala o gömleğin

kokusuz, zamansız, ama hala senli

katlarını açsam yerlere düşecekmişsin gibi

ama biliyorum

yine benden uzağa düşeceksin