düzensiz uykular

soğuk sokaklardan geçiyorum ve

kaldırımlar hiç bu kadar yabancı değillerdi

yüzüme gülüyor sanki sokak kedileri

benimle alay ediyor gibiler

neden bilmiyorum bir anda sokağa sapıyorum caddeden

ve bir apartmana doğru yöneliyorum

bacaklarımı ellerimi kollarımı ben hareket ettirmiyorum

neden sonra bir binaya giriyorum anahtarla

nasıl neden bilmiyorum

bu vücut benim mi bilmiyorum

ben kimim ben ne yapıyorum hiç bir fikrim yok

yalnızca yaşıyorum

kapının üst kilidini açtıktan sonra alt kilidini açmaya gerek kalmadan

kapı açılıveriyor ve her zaman yaptığım gibi içeri giriyorum

her zaman yaptığım gibi evet

ama ne zaman her zaman bilmiyorum

ayakkabılarımı çıkarıyorum sakince

holden geçerken kapkaranlık olduğunu fark ediyorum etrafın

herhangi bir ışık olmamasına rağmen

holde hızlıca ilerliyorum

rüya mı görüyorum diyorum kendime ama hayır

büsbütün gerçek bu

belki de bugüne değin yaşadığım en gerçek şey

ve sessiz adımlarla hızlıca ilerliyorum

hol büyük bir salona açılıyor

salonun tüm duvarları tablolarla kaplı ve

hiç birini tanımadığım imzalar var sağ altlarında

pencereden giren sokak lambasının gölgesi

bütün odayı aydınlatıyor

yangın merdivenine açılan kapıyı sertçe açıyorum ve

bağırmaya başlıyorum

yardım et bana ruhum