kol düğmeleri

öğle saatlerinde başlardı memnu saatler

kışlarımı yaza çevirdiğin günler ve sen

yıllar geçti anlamam için ama sonunda buldum doğruyu

güneşinin altında ısınırdı tüm iskeletim

belki havaya yorardı bu mucizeyi naçizane zihnim

oysa ki sen

akşam saatleri erkenden ayrılınca

yaz da olsa kışa dönerdi ve bulutlar kaplardı gökyüzümü

bazen benden, bazen de hayattan ötürü

ayın altında oturup da seni düşünmek de

koşmak da otobüs yollarında arkandan

öz ama güzel geçmişimin

zaman zaman yitirdim güneşimi karlı kışların içinde

ama yaşatan değil midir insanı

gecenin gündüze kavuşacağı bilinci

ve her zaman da yanıltmadan kavuştu iki yana birbirine

kol düğmeleri değişti, yenilendi kimi zaman

ama her zaman eskisinden daha güçlü, daha birlikte