kol düğmeleri
öğle saatlerinde başlardı memnu saatler
kışlarımı yaza çevirdiğin günler ve sen
yıllar geçti anlamam için ama sonunda buldum doğruyu
güneşinin altında ısınırdı tüm iskeletim
belki havaya yorardı bu mucizeyi naçizane zihnim
oysa ki sen
akşam saatleri erkenden ayrılınca
yaz da olsa kışa dönerdi ve bulutlar kaplardı gökyüzümü
bazen benden, bazen de hayattan ötürü
ayın altında oturup da seni düşünmek de
koşmak da otobüs yollarında arkandan
öz ama güzel geçmişimin
zaman zaman yitirdim güneşimi karlı kışların içinde
ama yaşatan değil midir insanı
gecenin gündüze kavuşacağı bilinci
ve her zaman da yanıltmadan kavuştu iki yana birbirine
kol düğmeleri değişti, yenilendi kimi zaman
ama her zaman eskisinden daha güçlü, daha birlikte