öldürmek, bir caddenin ışıksız yollarında

Toprak gülümsüyor, gökyüzü surat asıyordu bize

Kabullenilmesi zordu ilk bakışta veya ilk başta

Ama sonradan sonradan anlaşılıyordu

Cehennemin yükü binmişti omuzlarımıza

Ne ilerleyebiliyorduk ne de taşıyabiliyorduk bu yükü

Kurtar ne olur diyorduk avuçlarımızın içini açaraktan gökyüzüne doğru

Hiçbir ses gelmiyordu gökyüzünden

Oysa ki toprak bağırıyordu öldür kendini diye

Ne hissettiğimizden emin olabilmek için gitmiştik o caddeye

Belki de güneşin doğacağı o caddeye

Cadde ışıksız, cadde karanlık

O caddenin sonuna gelinceye kadar sustuk hep

Ve bekledik güneşin doğmasını

Sustukça veya susadıkça düşündüm seni

Sen ne düşündün bilmiyorum, adımlarımla azaldı sesin

Bir yerden sonra da kayboldu gölgelerin

Fark ettim ki yalnız yürümüşüm bütün bu yolu

Fakat olsun yalnız yürümek de bir erdemdir diyerekten kendimi avuttum

Avutaraktan kendimi yürürken, birdenbire öldürdüm

İçimdeki beni değil, seni değil, doğrudan beni öldürdüm