hamlet’in kayık gezintisi

sen hiç kaldırım taşlarının titrek, ürkek olduklarını gördün mü

üstüne basılmaktan harap olmuş, kaderine küsmüş bir düzine

gökyüzüne baktığında hiç gördün mü, bir çok yıldız sönmüş

kendilerini hala görüyor olmamız, onların değil bizim acizliğimiz esasında

senin hiç yaktı mı ruhunu bir (ağır) sigaranın dumanı göğsünü

onu içine çekende esas sorun, yerde biten tütünde değil

düşünemez insan gökyüzünü görmeyeceği şekilde düzenlenmiş binalar arasındaki sokaklarda

bir çayır çimen buldu mu hemen yerleşiverir oysa

unutur bütün dertlerini, tasalarını, ya da düşünmüyormuşçasına kandırır kendisini

işte sen busun, ben buyum, hepimiz bundan ibaretiz aslında

işte bütün sorun bu

düşüncemizin katlanması mı güzel

zalim kaderin yumruklarına, oklarına

yoksa diretip bela denizlerine karşı

dur, yeter! demesi mi?