ego’nun bilinmezliğine adım adım
adım atmak her zamankinden daha zor
turuncu kumlar dibe çöküyorlar
çölün ortasında taştan bir ebediyim
a4 boyutunda ekranlarda boy gösteriyorum
aynı sen gibi yahut da vahanın ortasındaki bedevi gibi
kendim gibi, olduğum gibi, belki de olamadıklarım gibi
karakter sınırına takıldım galiba bugün
keşke koparsam köklerimi, kuş gibi olmak var ya
doyamıyor insan yer yüzüne, hele bir de bataklıktaysa
avutsun kendini doya doya
hadi sönmeden bi’ nefes daha, ikişerden
ve son notayı bastım
sonunda bitti
