Ten’e Mektuplar 2

ruhunun derinliklerine varabilir mi düşüncelerin

veya bir yağlı tablodaki dans eden iki çizgi

canlanabilir mi birdenbire

bembeyaz duvarların üzerinde motiflerle

 

her bir milimetresinde içtiğin sert içkinin

içine çekebilir misin böylesine acı bir dumanı

hayat gibi, tatmak gibi tüm acıları

yaşamak gibi bembeyaz duvarların içinde

 

ve ben bu tamirci dükkanında

nefes alıp veriyorum yalnızca

hayata gelmiş olmak için değil

bir daha gelemeyeceğim için

 

yudumluyorum her bir kıymığını

tahta ve eski masamın

üzerinde bulunan bir vazo

ve yıllanmış karanfillerle dolu içerisi

 

yatağımın kenarında ağrı hapları

ağrısız kaldığım zamanlarda aldığım

teker teker yutması güç geldiği için

sert bir içkiye karıştırdığım

 

ve gün gelir elbet yok oluruz hep beraber

bir gölgenin içinde hapsolmak gibi

veya bir karanlıktan çıkarken elbet

gözlerinin kamaşması misali

 

çok denizler gördüm

çok kıyılar gezdim

fakat tattığım hiçbir şey

o denizin tadını vermiyor bana

 

o deniz var ya

var, var

o deniz

biliyorum ve görüyorum

 

fakat hissedemiyorum rahatça

tatmak görmekten daha zor geliyor

ürküyor insan ilk başta

ve oldukça korkuyor

 

tir tir dedikleri bu olsa gerek

 

yitirmekten kendini

kendimi kaptırır mıyım düşüncesiyle

bağımlı psikolojim en son düzeyde

çelişiyor birbirleriyle

 

devam edemiyorum

yürüyemiyorum

tamirci dükkanının beyaz duvarları içinde

oysa volta atmak düşünceleri de azaltmaz mıydı?

 

bilemiyorum

düşünemiyorum

görüyorum ama

tadamıyorum-hissedemiyorum

 

cesaretim yok kimi zaman

kimi zamansa sarhoşum

sarhoş olduktan sonra çok kolay

her türlü eylem

 

veya eylemsizlik

en güzeli de budur işte

eylemsizliği sevebiliyor olmak

çünkü eylemsizlik ölümün kardeşidir

 

fakat eylemsizliği yaşayabiliyor olmak da

pek kolay değildir

en azından göründüğü kadar

cam dibi fotoğrafları yakıp yıkmak gibi

 

deneyerek yaşıyoruz

yaşadıkça deniyoruz

ve bir sonuç çıkaramıyoruz

descartes ne kadar salak bir adammış meğer

 

yaşadıkça fark ediyoruz