hapsolmuş hakikatler

zihnimin içine hapsolmuş haldeyim

sanki prangalar dost olup da benimle konuşuyor

öğütler, tavsiyeler duyuyorum

elim kolum bağlı oturduğum koltuğa

öylece bakakaldım, seyrediyorum kendimi

zihnimin içinden çıkamaz haldeyim

anılar canlanıyor içerimde

sanki prangalar projektörlere bağlanmış gibi

ne kadar görmek istemediğim yaşanılan varsa

hepsini seyrediyorum bir bir

zihnimin içindeki ben konuşmaya çalışıyor

izin vermiyor içimin içi

bu ben olabilir miyim, yoksa sen misin

sararmış çimler üzerindeki koltukta oturuyorum ve kokuyor

çürük bir iltihap kokusu

zihnimin içindeki ben çıldırıyor

zira bayılacak gibi oluyorum çoğu zaman

sokaklarda yürürken gözlerime değen gözlerden kaçıyorum

ama kaçamıyorum zihnimden

prangalar esaretin bedelini tartmaya çalışıyorlar