denizler içinde bir deniz bir bulut içinde bir evren bir evren içinde de sen yosun kokuyor sahiller çok özlüyorum o zamanları yaşlarını dökerken şimdi geri dönüp bakarken dünden yarına çalıyorken yapraklarından zamanları toprak kokan...

bekle dedi, gitmeden önce beklemesini söyledi ama dönemeyeceğini adı kadar iyi biliyordu bekleyeceğim dedi bekleyeceğini söyledi ama beklemeyeceğini geçmişi kadar iyi biliyordu   sonra o adını unuttu, o da geçmişini, ama ne dönen oldu...

ay yerine geldi yine yakamoz oturdu denize, tam karşıma saat 23:27 çekmeye başladı deniz beni kendine gene  

kum taneleri gibi çok kolay ayrılıp çok da kolay birleşirdik   cennetten akan yağmur damlaları yıkayın beni tamamiyle arınmalıyım bu zehirden kusmalıyım içimdeki her şeyi ama nasıl kum tanelerinin arasına saklayarak kaçmalıyım bu sahilden...

sahiller parklar sizin yeşillikler ormanlar sizin gökyüzü ve bulutlar sizin olsun yeter ki denizi verin bana

minik ayaklarıyla basarak kumlara indi sahile o gün içindeki huzursuzlukla denize baktı, deniz küskündü gökyüzüne baktı, yıldızlar hala yerindeydi ama konuşmuyorlardı onunla bir şarkı mırıldanmaya başladı nefesi kesilene kadar da sürdürdü kesiliyordu minik nefesi...

yıldızlar üstümüze yağacak dedi bir nefes aldı yoruldu bir nefes verdi ve devam etti; yıldızlar üstümüze yağdığında tam olarak burada olmalıyız tüm bu hislerimizle, kendimizden hiçbirşey kaybetmeden çok uzakta dedi, gökyüzünü gösterdi sonra işaret...

nasıl güle güle diyebilirdim ki sen ağlayarak giderken ancak elveda mümkündü kaldı ki ben vedaları bile hiç sevmem

ağrı nüksediyor tekrardan hissediyorum dolaşıyor damarlarımda yavaş yavaş hiç geçip gitmeyecekmiş gibi içimden çıkmayacakmış gibi   iğneyi hazırlıyorum ama ellerim titriyor artık dayanamıyorum bu acıya damar yolunu bulamıyorum bu karanlıkta el yordamıyla kontrol ediyorum...

anahtarına basarak açtığım ışıklar lambalar değil, yıldızlar sanki kulaklığımdan gelen ses yapay değil doğanın türküsü belki içime çektiğim hava değil şairin de bahsettiği gökyüzü gibi ben aslında ben değil, senimdir kim bilebilir ki? kim?

gözleri kan çanağı olana kadar içerdi rakıyı kimseye de doğrudan bir zararı dokunmamıştı bunca yıl boyunca, ama elbet bir faydasının dokunduğunu da söylemek mümkün değildi. sonra bir gün rakı masasına ölünce ne karısı üzüldü...

medcezirler girdabı çağırır girdaplar ise beni dönüp dolaşıp içinden çıkamıyorum bir türlü neden titreşiyor bu denizin altı   denizin dibine bakan açık gözler denizin ortasındayken dalgalı denizin de dibini görebilirler mi tamamıyla çıplakken  ...

ay gene göğe yükseliyor – her gün olduğu gibi- huzursuzluğum artıyor bu acaba huzursuzluk değil de anksiyete mi çözemiyorum geceler bitmek bilmiyor gecenin bittiğini görmeden uyumak istemiyorum sanki başıma bir şey gelecekmişcesine korkutuyor beni...

kendi vücudunu bir bıçakla keşfetmek, derinin ince ve kalın yerlerini öğrenmek, deneyerek, en keskin noktasıyla cebelleşmek bıçağın ve geçirdiğin tüm travmaları anlamaya çalışmak hem de böylesine bir yolla yine de nafile bir yağmur yağar,...

elinde suyla dolu bardağıyla yürüyordu koridorda odanın kapısını açmaya doğru yürüyordu ya da dehşetengiz dakikalara   kapının kulpunu avucunun içine aldığında sanki bir sıkıntı olduğunu sezmişti örtpas etti bu sezginin üstünü, hayatının diğer tüm...