bir kibrit kutusunda nadide bulunan ateşti bendeki hiçbir şey tatmin etmezdi öyle gecelerde bende bulunan, bir sigara bitmemişti sen gelene kadar küllük doldu taştı köprü bitene kadar bira kadehte soğuk şarap içimde sıcak sen...

köprülerin bittiği yerde buluşalım okyanusu çekelim içimize yenilenebileceğimiz bir kıyı yenilebileceğimiz bir toprak ve hiç umursamadan yaşayıp gideceğimiz gel benimle köprülerin bittiği yere ben hazırım

gün gördüm gece gördüm yaşayanlardan çok ölüler gördüm kendi içime baktım da seni gördüm yaşayandan çok ölü gördüm bir parçam düşmüş, kim bilir nerede, on yedi gün olmuş, eksik yok kederde, yüzünde noktalar, takım...

bardak vardı başta, yarısı doluydu, neresinden bakarsan bak yarısı doluydu. sonra bardak zar zor görünür oldu, sonra da yok oldu, su ve cam, tuzla buz oldu. yalnızca yıkım var, yıkım. üzme beni, ver elini...

elimden gelmeyenlerle savaşmaya çalışıyorum kazananı kim, kaybedeni kim, biliyorum. zero sum game derler buna ecnebi memleketlerde, kaybedenin ben olduğunu biliyorum, ama kazanan kim, onu zaman gösterecek.

aklım dağınık, zihnim karışık, hayal meyal görüyorum seni rüyamda, sen misin, değil misin, emin değilim, yüzün dönük değil ki bana, trenler geçiyor istasyondan ardına bakmadan, istasyon değil mi burası da, durmuyorlar. sonra sen raylara...

soğuk kaldırımlar arasında kaybettim yolumu, seni buldum ahşap duvarlar arasında, bu sefer gerçekten kaybettim kendimi, ritimlerimle titiriyorum, do’larınla re’lerinle, beyaz mantoma sığınmaya çalışıyorum, ne mankenim ne de mannechen, dar sokaklarında yürüyorum istemsizce, ve isteksizce,...

bilinç akışım yormaya devam etmekte beni, zihnimde düşünceler dans ediyorlar, beynimin tabanlarına ayaklarını vura vura, bütün sinir sistemimi alt üst ederek dans ediyorlar, düşler değil, yaşamın içinden fışkıran gerçekler mahvediyor beynimi, alt üst ediyor....

bazı zehirler içinde bulundukları kabı eritir, bitirirler; bazı sırlar da edinenleri her geçen gün yiyip bitirirler. belki bir gün sen de yazacaksın yaşadıklarını, düşlerini, korkularını, yaşadığın sözcükleri; görmesini ve duymasını bilenler, karanlığı yaşamış, onun...

insanlar ölüyor nice ülkelerde, türlü türlü sebeplerle. çocuklar hasta doğuyor, ölmüyor bir çoğu, çok acı çekiyorlar. kolay değil ölmek, sanıldığı kadar. ben de çok öldüm, samimi gelirse. boşver bunları şimdi, hadi gel dans edelim....

ne güzeldi o günler, hiç bitmeyecekmişçesine yaşadığımız o mart’ılarla dansımız sabahları tek bir ışık hüzmesi bile girmiyor penceremden şu aralar, seni beklemekten ve belki de seni özlemekten bu halim belki de hiç biri değil,...

ağaçtan, ama öyle alelade bir ağaçtan değil meşeden fıçımın içerisinde, en güzel yerinde hem de senin dubleni saklardım, hiç yerini değiştirmezdi senin kısmın görmezdim, göremezdim belki ama bilirdim bir gün geldiğinde, dublen hali hazırda...

Simsiyah boşlukların içinde yüzmekteyim Gözlerimi açıp deniz suyunun içinde Acının içine gömülmekteyim Ne bir çıkış var, ne bir korku Karanlıkların içine dalmaya ramak kalmışken Gitgide sona doğru yaklaşıyorum, farkındayım Herkes bir sonunun olacağını düşünür...

beyazdan soluk sarıya kaçıyor anılar arafındalar henüz renklerin ne zaman açacakları belli olmayan nergislerin peşindeler