son yudumlarımı alırken bardağımdan gözüm takıldı oyuklarına kalbinin nasıl da delinmiş yüzeyi nasıl da boşaltılmış o içi öyle sanki bir tahta masanın yıllar yılı kullanılışının izleri yatıyor gibi içinde bir yerlerde beni duyuyorsun biliyorum...

eserlerin kırılmaması için etrafını camla kaplarlar içimde kırıklardan oluşan bir kalp müzesi var, keşke ben de kaplasaydım çevresini her lafımda bir tebessüm var hep aynı melodiyle konuşurum bol bol detone olaraktan sokaklarda yürürüm hafif...

bir sade kahve bazen sadece bir sade kahvedir bir gün bazen sadece kötü geçer bir yolculuk bazen sadece bir yolculuktur, ama seni bir noktadan başka bir noktaya götürmez bir son bazen sadece bir son değildir...

kuşlar girip çıkıyormuş evime açık penceresinden fark etmemiştim, sen girip duruyormuşsun gönlüme vakitli vakitsiz ihtimal vermemiştim.  

ellerimi uzattım tutsana bu gürültü içinde çek çıkar beni bu kalabalıklardan alıp gidelim başımızı eser kalmasın ne senden, ne benden arayanımız soranımız olmasın kimseler düşmesin peşimize alacaklılar kapıya dayandı yine soğuk mevsimlerin girişini yaptık...

gökyüzü ağlıyor sokaklar boşken kaldırımlar sakinken ve sen uykudayken bulutsuz havada göz yaşları süzülüyor sis ve pusunun içinden yerlere dökülüyor bir hikaye okunuyor tam şu anda farklı bir ülkede ve ardına bile bakmadan uçup...

karakola girdi ters kelepçeli bir şekilde orada biraz olaylar yaşadı ama çok da umursamadı verdikten sonra ifadesini, şu kaldı ifade tutanağında; “iki günde bir iki şişe şarap içerim, dün de öyle bir gündü işte,...

sıra bana gelince niye durur dünya ne zaman biter bilmiyorum bu rüya çıkamıyorum içinden kabuslarımın sanki tren az sonra gelip çarpacak gibi sanki az sonra gidip atlayacaksın bir yerden sanki az sonra bitecek her...