yine aynı gökyüzü seni ilk gördüğümdekinde de olan ve yine aynı yağmur seninle ilk ağladığımızda da var olan   şimdi yine aynı gökyüzünün altında belki farklı kadehler, ama içki aynı ve şimdi yine aynı...

olmamış şimdilerden olma tarihimiz ve sen, avuçlarından akan benim kanım dört duvar arasında tanımıştım seni gökyüzünün altındaysa sevmiştim ama tarih yazmalı bunu! şimdiyse tegafüllerinin içinde yitiyorum  

pirenin her zaman olduğundan büyük filin ise küçük çizildiği şövalenden kafanı kaldırıp da baktığın zaman gökyüzüne yıldızların görkemi altında, bir de kendini gör olduğun kadar mı görüyorsun kendini yoksa olmak istediğin kadar mı  ...

göz yaşlarım ıslatıyor yerde buzları göklerin solgun aydınlığı, o hep bildiğim sokakların ilkyazında duvarlarda fotoğraflar, yatağımda tırnaklarının izleri aydınlık çevreyi karartacak gölge, daha ilk adımda büyür birden titrek mumlar dibinde birikmiş gölgelerimiz usumda ben...

vücudunda eski mahlep dövmeleri gelir bir dalgın cambaz ve çocukluk zamanı uyuklamalarıyla ve ankara’da bir sürü sözlerimiz kaldı kumsalda kocaman izlerini siliyor deniz   masada eski bir şişe şarap gelir şu derin taçlı şiir...

ben uykudayken başlamış yağmur trabzanları ıslak apartmanın onarılmayan çatısından sızmış içeri ruhum gibi   mutad meskeni yokluktu onun kimi zaman gider kimi zaman giderdi yokluğun içerisine doğru bir yokuşu tırmanırdı, yorulurdu   ağaç dallarından...

Uçuşan tüller turuncu apartmanlardaRüzgarda polenler ve senGün batımı yaklaşıyorSedaları eşliğinde hos kokularınGözüme giren güneş veIslak saçların Seni daha ne kadar çok sevebilirim bilmiyorumBahar ve açık gökyüzüYani senYani sokak lambaları yanmadı değil Uçuşan tüller turuncu...

yağmur bardaklardan boşanırken yürürdük şemsiyemizin altında usul usul, bir sonbahar akşamında iki yanımız sellere, bense sana meftun yürürdük şemsiyemizin altında bir çift mavi gök şemsiyemizin altında iki yanımız dalga deniz, belki dalgadaki gemi usul...

ne bilsin zamanı deniz renk değiştirir gül dönümlerinde habersiz bir çıngırak öter durur aynada kanatlarını çırpmadan uçan balık bilemez ki avuçlarının sıcaklığını hani eli   kuzeyli rüzgarlara karşı büyütüğüm bilinmeyen zamanın içindeki denizde bir...

bir anda batar güneş bir anda doğar hüzün ittifakımıza bir anda çekilir perdeler saklanan bir şey varmışçasına   ve perdeler iner gün doğumunda kornişlerinden koparlar koptuğumuz gibi koptuğun gibi

pencereler kapanmış ardına kadar ay sokaklarda, kaldırımlarda parlıyor gün ışığı değil, gece feneri çek faytonu, yarime uzanalım

içimdeki yalnızlığın bitmek bilmeyen gürültüsü içinde kekeme zamanın duvarları arasında hapsolmuş sorgulamalar insanoğlunun kötülüğünü araştırmakla meşgul neden kötü olur insan, ya da neden kötü oluverir   duvarları yıktıkça özgürleştiğini sanan aciz neden gitgide yalnız...