Category: Edebiyat

geçmiş bu sokağın devri iyiden iyiye, şemsiyle arifin büyük dostluğunu bilmeden hem de, şu kavağın mı gölgesi apartmana vuran, yoksa içimin aynası mı, kaldırım taşlarının arasındaki boşluklar gitgide açıldı mı son aylarda, çöp kamyonu...

doğum günümdü kutladığım 50lik viskiyle yalnız başıma yürüdüm sokaklarda başıboşça seni düşündüm durmadan duraksamadan sevemedim ben o günü atamadım seni yanıbaşımdan o gün, dün gibi aklımda her zaman ve başladı yalnızlık bitmemek üzere

gecenin üçünde yine sardı yalnızlık korku damarlarıma nüfuz etti teselli edebilir misin beni bu gece öldürmemem için kendimi      

salonda duran büyük tablo çatlamış yan komşunun büyük kızı çok ağlamış, dün gece nedensizce, belirsizce, bize göre ay doğarken gündüz ile akşam arasındaki vasatta sıkışıp kalmış sebepsizce sesi yüksekti oldukça, fakat muhtevası yoktu neden...

yavaş yavaş düşen başım sonunda gece erdiğinde vuslata anlamsız kaçışlardan sıkılıp da gelme sakın bana   yakaları yamuk duran gömleğinin önünü ilikle de sonra çıkalım sokağa dinen yağmurun altında şarkılar söyleyelim yine eski günlerdeki...

sona yaklaşırken parkelerin üstünde sürünerekten yaklaşan bir şey var üzerimize gecenin üçünde nerden çıktın da geldin dahil oldun tesellimize biz bu işleri bilmezdik pek ama dünyanın en acı iskoçundan birer duble daha şerefinize sazı...

geldin de bana, adımla seslendin ya, alnımdan vurulmuşa döndüm bir an, şimdi diyeceksin, sen manyaksın diye, ben sana gelmedim diyeceksin; ben seninle konuşmadım o yağmurlu günün öğleden sonrasında, ben orada bile değildim, diyeceksin, rüya...

o dağın tepesinden akıtmaya başla göz yaşlarını silmeye uğraşma, gereği yoktur, kadere söz nafile ve hatırla yaşadıklarımızı, yalnızca özlemle eve dönüş yolunda elektrik tellerinin üstündeki kuşları izle, biraz durup da zamanı yakalayınca düşer kuşlar...

kafası bir anda düştü masanın üzerine önce sarhoşluğun etkisi sandık bıraktık kendi kendine neden sonra ses çıkmayınca bizimkinden anladık ki göçmüştü başka bir yere önce heyecanlandık, korktuk, panik olduk ama nafile giden gitmişti bu...

ne zaman sevdim seni ne kadar çok sevdim seni biliyorum ama ne zaman unuttum seni ne zaman bıraktım kadere bilmiyorum ne zaman bıraktım her şeyi ne zaman terk ettim seni kedere biliyorum

masmavi bir deniz, güneşin alnında yatıyor, uzanıyor kumsallara sonra kalkıyor yerinden güneşe isyan ediyor mısralarında dalga olup büyüyor büyüdükçe büyüyor ve birden bir fırtına kopuyor ortasında denizin tutamıyor deniz ortasında kopan fırtınayı sakinleştiremiyor hiçbir...

kar yağsa da kurtulsak bu puslu havadan kaldırımları ışıldasa kızılay’ın, ankara’nın göz yaşları dökülse bu şehrin yerlere tane tane, pür pür   kar yağsa da hüzünlensek bu akşam da yaksak birer cigara şöminenin önünde...

son saatimde uyandım uykumdan beyaz masanın ucunda duran iskemleye oturdum son nefesimi vermek için hazırlıklarımı yapmaya başladım elli dört dakikam kalmıştı geriye tüm bu yaşantıdan iskemleye oturup yazmaya başladım zamanım yettiğince yazabildiğimce yaşayabilecektim, ama...

gel zaman git zaman, bir zaman evren patladı ve saçıldı her yere her şey ve bir anda tekrardan geri sarmaya başladı gerçeğimin üzerinde bulutlar bitmeye başladı deniz kumlardan çıktı, gökler bulutların içinden ve aşk...

denizler içinde bir deniz bir bulut içinde bir evren bir evren içinde de sen yosun kokuyor sahiller çok özlüyorum o zamanları yaşlarını dökerken şimdi geri dönüp bakarken dünden yarına çalıyorken yapraklarından zamanları toprak kokan...

bekle dedi, gitmeden önce beklemesini söyledi ama dönemeyeceğini adı kadar iyi biliyordu bekleyeceğim dedi bekleyeceğini söyledi ama beklemeyeceğini geçmişi kadar iyi biliyordu   sonra o adını unuttu, o da geçmişini, ama ne dönen oldu...