Author: yirmisekiz

gökyüzü ağlıyor sokaklar boşken kaldırımlar sakinken ve sen uykudayken bulutsuz havada göz yaşları süzülüyor sis ve pusunun içinden yerlere dökülüyor bir hikaye okunuyor tam şu anda farklı bir ülkede ve ardına bile bakmadan uçup...

karakola girdi ters kelepçeli bir şekilde orada biraz olaylar yaşadı ama çok da umursamadı verdikten sonra ifadesini, şu kaldı ifade tutanağında; “iki günde bir iki şişe şarap içerim, dün de öyle bir gündü işte,...

sıra bana gelince niye durur dünya ne zaman biter bilmiyorum bu rüya çıkamıyorum içinden kabuslarımın sanki tren az sonra gelip çarpacak gibi sanki az sonra gidip atlayacaksın bir yerden sanki az sonra bitecek her...

geldim işte evinin önüne, bekliyorum dışarı çıkmanı kavak ağaçlarıyla süslenmiş dar sokağı geçerekten bende hasret uyandıran bir koku var bu yolda hatırlıyor musun o günü? bir sürü çiçek alıp sepet yapmıştım, takmıştın koluna

zayi oldum okumalardan kitaplıktaki kitapları ve mimiklerini hepsi boş önünde sonunda çabalar anlamsız ve sen ıslak kaldırımlardan yürüyüp geçiyorsun nereye gidiyorsun bile diyemeden kayboluyorsun sisin içinde   bulutlar sanki pusu kurmuş gibi bana seni arıyorum...

geçmiş bu sokağın devri iyiden iyiye, şemsiyle arifin büyük dostluğunu bilmeden hem de, şu kavağın mı gölgesi apartmana vuran, yoksa içimin aynası mı, kaldırım taşlarının arasındaki boşluklar gitgide açıldı mı son aylarda, çöp kamyonu...

doğum günümdü kutladığım 50lik viskiyle yalnız başıma yürüdüm sokaklarda başıboşça seni düşündüm durmadan duraksamadan sevemedim ben o günü atamadım seni yanıbaşımdan o gün, dün gibi aklımda her zaman ve başladı yalnızlık bitmemek üzere

gecenin üçünde yine sardı yalnızlık korku damarlarıma nüfuz etti teselli edebilir misin beni bu gece öldürmemem için kendimi      

salonda duran büyük tablo çatlamış yan komşunun büyük kızı çok ağlamış, dün gece nedensizce, belirsizce, bize göre ay doğarken gündüz ile akşam arasındaki vasatta sıkışıp kalmış sebepsizce sesi yüksekti oldukça, fakat muhtevası yoktu neden...

yavaş yavaş düşen başım sonunda gece erdiğinde vuslata anlamsız kaçışlardan sıkılıp da gelme sakın bana   yakaları yamuk duran gömleğinin önünü ilikle de sonra çıkalım sokağa dinen yağmurun altında şarkılar söyleyelim yine eski günlerdeki...

sona yaklaşırken parkelerin üstünde sürünerekten yaklaşan bir şey var üzerimize gecenin üçünde nerden çıktın da geldin dahil oldun tesellimize biz bu işleri bilmezdik pek ama dünyanın en acı iskoçundan birer duble daha şerefinize sazı...

geldin de bana, adımla seslendin ya, alnımdan vurulmuşa döndüm bir an, şimdi diyeceksin, sen manyaksın diye, ben sana gelmedim diyeceksin; ben seninle konuşmadım o yağmurlu günün öğleden sonrasında, ben orada bile değildim, diyeceksin, rüya...

o dağın tepesinden akıtmaya başla göz yaşlarını silmeye uğraşma, gereği yoktur, kadere söz nafile ve hatırla yaşadıklarımızı, yalnızca özlemle eve dönüş yolunda elektrik tellerinin üstündeki kuşları izle, biraz durup da zamanı yakalayınca düşer kuşlar...

kafası bir anda düştü masanın üzerine önce sarhoşluğun etkisi sandık bıraktık kendi kendine neden sonra ses çıkmayınca bizimkinden anladık ki göçmüştü başka bir yere önce heyecanlandık, korktuk, panik olduk ama nafile giden gitmişti bu...

ne zaman sevdim seni ne kadar çok sevdim seni biliyorum ama ne zaman unuttum seni ne zaman bıraktım kadere bilmiyorum ne zaman bıraktım her şeyi ne zaman terk ettim seni kedere biliyorum